9x18 mm Makarov, w notyfikacji CIP oznaczany jako 9 mm Makarov, nazywany również 9x18 mm PM, został opracowany w ZSRR po II wojnie światowej przez Borysa Siemina i wprowadzony do użytku w 1951 r. wraz z pistoletem Makarov PM. Był to standardowy nabój pistoletowy i do pistoletów maszynowych w armii ZSSR i całego bloku wschodniego (podobnie jak nabój 9 x 19 mm używanym w NATO i armiach zachodnich). W armii radzieckiej zastąpił amunicję 7,62 x 25 mm TT. Jego projekt miał na celu znalezienie naboju o większej mocy niż popularny wówczas 9x17 mm (.380 ACP) ale też z niższym odrzutem niż 9x19 mm.
W jego projekcie oparto się na naboju 9x18 mm Ultra (opracowanym w 1936 r. przez Gustava Genschowa dla niemieckiej Luftwaffe). Oprócz wspomnianych wcześniej założeń, ważne dla armii radzieckiej było też to, aby nie korzystać z amunicji NATO, tak aby w razie konfliktu, żadna z armii spoza Układu Warszawskiego nie mogła skorzystać z ewentualnie przejętych radzieckich dostaw. Dlatego też, pomimo podania średnicy pocisku jako 9 mm, to faktyczna średnica pocisków 9x18 mm Makarov wynosi 9,27 mm (0,365 cala), podczas gdy dla naboju 9x19 mm, średnica pocisku wynosi 9,017 mm (0,355 cala).
Naboju kalibru 9 mm Makarov stosowane były m.in. w pistolecie Makarov PM, polskim pistolecie służbowym P-83 Wanad, czeskim CZ 82 czy ukraińskim Fort 12. Stosowane były też w pistoletach maszynowych, jak np. w PM-63 RAK i OTs-02 Kiparis. Dziś bywa używany głównie w strzelectwie rekreacyjnym czy broni kolekcjonerskiej, choć są też kraje, w których nadal używany jest do samoobrony. Podstawowa specyfikacja: średnica pocisku: 9,27 mm (0,365 cala), długość łuski: 18 mm, długość całkowita naboju (OAL): 25 mm, masa pocisku: od 6 do 6,1 g, prędkość wylotowa: od 300 do 340 m/s, energia wylotowa: od 280 do 360 J.
