Kaliber 7.62x25 TT, znany także jako 7,62x25 Tokarev, 7,62 Tokarev czy 7,62 TT, został opracowany w ZSRR w latach 30-tych XX wieku. Jak to często w kraju tym bywało, nie była to własna konstrukcja, lecz rozwinięcie koncepcji niemieckiego naboju 7,63 x 25 mm Mauser, używanego w pistoletach Mauser C96. Za jego powstanie odpowiedzialny był radziecki inżynier Fiodor Tokarev, który opracował nowy pistolet dla armii radzieckiej - TT-30 - Tokarev Tula, a wkrótce po nim jego ulepszony wariant TT-33, dla których opracował nabój kalibru 7,62 x 25 mm TT.
Nabój ten wprowadzony został w 1930 roku jako standardowy nabój pistoletowy w armii radzieckiej i był przez długi czas szeroko stosowany w byłych państwach radzieckich jak i w sferach ich wpływów, m.in. w Chinach i Pakistanie. Podstawowa specyfikacja kalibru 7,62 x 25 TT - średnica pocisku 7,62 mm (0,30 cala), długość łuski 25 mm, masa pocisku standardowego od 5,5 do 7,5 grama, prędkość wylotowa ok. 420-500 m/s, energia początkowa ok. 500-700 J. Nabój kalibru 7,62 x 25 TT oprócz stosowania w pistoletach Tokarev TT-30 i TT-33, stosowany był także w pistoletach maszynowych , takich jak PPSz-41 i PPS-43, głównie w armii radzieckiej.
Ze względu na wysoką prędkość wylotową i dużą energię początkową, nabój kalibru 7,62x25 mm TT jest wyjątkowo skuteczny w walce na krótkim dystansie. W porównaniu do innych kalibrów z tamtego okresu, oferował większą prędkość początkową i wysoką penetrację. Z drugiej strony, te właśnie parametry, a szczególnie większa penetracja, spowodowana relatywnie małą masą pocisku a jednocześnie jego dużą prędkością, była problemem w niektórych sytuacjach bojowych, szczególnie gdy istotne było minimalizowania ryzyka postrzału osób postronnych (np. przy odbijaniu zakładników). Obecnie kaliber ten wykorzystuje się głównie w strzelectwie rekreacyjnym, sportowym i kolekcjonerskim, a służby mundurowe korzystają z niego jedynie w niektórych krajach Azji i Afryki.
