Nabój 5,45×39 mm został opracowany w Związku Radzieckim na początku lat 70. XX wieku przez grupę radzieckich projektantów i inżynierów pod kierunkiem M. Sabelnikowej i wprowadzony do służby w 1974 r do karabinu AK-74, zastępując w kolejnych latach nabój 7,62x39 wprowadzony wraz z pojawieniem się karabinka AK-47. Była to odpowiedź Sowietów na wprowadzenie przez NATO kalibru 5,56×45 mm, który wykorzystywany był w karabinach M16.
Wprowadzenie tego kalibru miało na celu nie tylko poprawę celności i skuteczności ognia, ale także zwiększenie ilości amunicji, jaką żołnierze mogli przenosić, dzięki mniejszej masie naboju. Dodatkowo zgodnie z doktryną Układu Warszawskiego, jego wojska miały posługiwać się inną amunicją niż armie NATO, aby w przypadku ataku na terytoria Układu, agresor nie mógł uzupełniać amunicji ze zdobycznych magazynów. Dzięki swojej konstrukcji i osiągom, 5,45×39 mm jest również stosowany w karabinach maszynowych i broni strzeleckiej, takich jak RPK-74.
Podstawowa specyfikacja: średnica pocisku: 5,6 mm / .221 cala, średnica łuski: 10mm (w najszerszym miejscu), długość łuski: 39,82 mm, całkowita długość naboju OAL: 57 mm, masa pocisku: od 49 do 57 gr (typowo), prędkość wylotowa: od 880 do 915 m/s, energia wylotowa: od 1300 do 1500 J. Pocisk kalibru 5,45 x 39 mm posiada wysoką prędkość i płaską trajektorię lotu, a także charakterystyczne zachowanie po trafieniu, gdzie pocisk destabilizuje się i przewraca, co zwiększa skuteczność w walce. Kaliber 5,45×39 mm, mimo że nie jest tak popularny jak jego zachodni odpowiednik 5,56×45 mm NATO, odgrywa jednak kluczową rolę w wyposażeniu wielu armii.
