7.62 x 39 mm to jeden z najbardziej znanych kalibrów na świecie. Został on zaprojektowany podczas II wojny światowej w ZSRR. Pierwsza wersja została wprowadzona do armii radzieckiej w 1944 r. Z założenia miał to być uniwersalny nabój pośredni, który byłby używany w wielu rodzajach broni, zarówno w karabinkach bojowych jak i karabinach maszynowych. Pierwsze wersje miały inny wymiar łuski, a ten znany do dziś powstał już po II wojnie, i został rozpowszechniony wraz z sukcesem karabinku zasilanego tą amunicją, czyli AK-47.
W armii radzieckiej nabój kalibru 7.62 x 39 mm był szeroko stosowany aż do lat 70-tych XX wieku, kiedy został zastąpiony nabojem kalibru 5.45 x 39 mm i używanym potem w karabinach serii AK-74. Sam nabój kalibru 7.62 x 39 mm powstał w oparciu o rozwiązania stosowane w niemieckim karabinie Mkb 42 oraz amerykańskim M1, którego sporą ilość przekazali Amerykanie w ramach pomocy wojskowej w czasie II wojny światowej.
Amunicja kalibru 7.62 x 39 mm została zaprojektowana do pracy w każdych, nawet najtrudniejszych warunkach, zarówno wysokich jak i niskich temperatur jak i mocnego zanieczyszczenia broni. Spełniając te warunki zyskał miano niezwykle niezawodnej amunicji, tak jak i miano to zyskał zasilany nią karabinek AK-47. Ponieważ ZSRR bardzo chętnie zarówno eksportowało swoją broń, jak i równie często ofiarowało ją krajom czy grupom, których politykę popierało, AK-47 jak i amunicja 7.62 x 39 mm szybko rozpowszechniła się na cały świat.
Po zmianie naboju w siłach radzieckich na 5,45 x 39 mm, bardzo duża ilość amunicji 7,62 x 39 mm z magazynów wojskowych trafiło na rynek cywilny. A tu zadziałało prawo rynku - jeśli towaru jest dużo, ma on niską cenę. Przez nią nabój kalibru 7,62 x 39 mm stał się dla wielu strzelców bardzo atrakcyjny. Zarówno w USA jak i w innych krajach, najwięksi producenci zaczęli oferować klony karabinów AK-47 ale i przystosowywać wersje swojej broni do stosowania z nabojem 7.62 x 39 mm, jak np. niektóre karabinki AR-15.
