Kaliber .30 Carbine, znany również pod oznaczeniem 7,62 x 33 mm to projekt firmy Winchester Reapeating Arms Company. Powstał jako efekt poszukiwań dla armii USA lżejszego karabinku od karabinu M1 Garand, który miał być zasilany amunicją pośrednią (o mniejszej masie i energii od kalibrów karabinowych, ale większej od pistoletowych). Broń długą zasilaną amunicją pośrednią określa się często nazwą „karabinek” w odróżnieniu od określenia „karabin” używanego przy nazewnictwie broni długiej zasilanej nabojem karabinowym. Projekt nowej broni zakładał, że ma mieć większą siłę ognia i celność niż standardowy pistolet M1911A1 (legendarny już dziś Colt 1911) w kalibrze .45 ACP, przy wadze o połowę mniejszej niż karabin M1 Garand.
Major Rene Studler przekonał inżynierów Winchestera, że produkowany wówczas karabin Winchester M2 30-06 można zmniejszyć do naboju pośredniego .30 cala. W 1941 roku rozpoczęto produkcję pierwszych karabinków M1 Carbine, zasilanych nowym nabojem w kalibrze .30 Carbine. W armii USA był on bronią używaną przez oficerów piechoty, załogi czołgów, jednostki desantowo-spadochronowe czy personel komunikacyjny. Projekt jak i sama broń zebrały sporo krytyki, szczególnie po wojnie koreańskiej. Zwracano uwagę na problemy z bronią w niskich temperaturach czy zbyt małą siłą obalającą.
Obecnie karabinek M1 cieszy się sporą popularnością na rynku cywilnym, wśród kolekcjonerów, sportowców i grup rekonstrukcyjnych, jako jeden z elementów historii armii USA. Mimo, iż nie sprawdził się w działaniach bojowych, uważa się go za skuteczne narzędzie dla myśliwych czy w działaniach samoobronnych. Podstawowa specyfikacja kalibru: średnica pocisku: 7,62 mm (0,308 cala), długość łuski: 33 mm, masa pocisku: od 7,1 do 7,6 grama (typowo), prędkość wylotowa: ok. 600-610 m/s, energia wylotowa: ok. 1300-1500 J. Nabój tego kalibru stosowany był (i jest) w karabinkach: M1 Carbine, M2 Carbine (wariant M1 samoczynny), M3 Carbine (wariant M2 z noktowizyjnym celownikiem).
